Episode 68

**Sam & Marina —

Where Fragrance Remembers Love**

The garden was warm,

not with heat,

but with patience.

தோட்டம் சூடாக இருந்தது,

வெப்பத்தால் அல்ல,

பொறுமையால்.

Le jardin était chaud,

non pas par la chaleur,

mais par la patience.

Sunlight slipped gently through the leaves,

touching the roses without disturbing them,

as if it knew they were busy remembering something sacred.

இலைகள் வழியாக சூரியஒளி மெதுவாக வழிந்தது,

ரோஜாக்களைத் தொந்தரவு செய்யாமல் தொட்ந்து,

அவை ஏதோ புனிதமான ஒன்றை நினைவுகூருகின்றன என்பதை அறிந்ததுபோல்.

La lumière du soleil glissait doucement à travers les feuilles,

effleurant les roses sans les déranger,

comme si elle savait qu’elles se souvenaient de quelque chose de sacré.

Sam sat on the wooden bench.

சாம் மர பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்தான்.

Sam était assis sur le banc en bois.

Not reading.

Not writing.

Just breathing.

படிக்கவில்லை.

எழுதவில்லை.

வெறும் மூச்சே.

Il ne lisait pas.

Il n’écrivait pas.

Il respirait simplement.

Long…

slow…

unbroken breaths.

நீளமான…

மெதுவான…

தடையற்ற மூச்சுகள்.

De longues…

lentes…

respirations continues.

The scent of jasmine drifted past him,

then rose,

then the faint sweetness of roses —

the kind that arrives without permission

and leaves without explanation.

மல்லிகையின் மணம் அவனைத் தாண்டிச் சென்றது,

பின் உயர்ந்தது,

பின் ரோஜாவின் மெல்லிய இனிமை —

அனுமதி கேட்காமல் வரும்,

விளக்கம் இன்றி மறையும் வகை.

Le parfum du jasmin passa près de lui,

puis s’éleva,

puis la douce senteur des roses —

celle qui arrive sans permission

et repart sans explication.

Sam smiled faintly.

சாம் மெல்லப் புன்னகைத்தான்.

Sam sourit faiblement.

Then… his face thinned.

Not with age.

With memory.

பின்… அவன் முகம் மாறியது.

வயதால் அல்ல.

நினைவால்.

Puis… son visage se transforma.

Pas par l’âge.

Par le souvenir.

A single tear traced its way down,

not dramatic,

not loud,

just honest.

ஒரே ஒரு கண்ணீர் வழிந்தது,

நாடகமாய் அல்ல,

சத்தமாய் அல்ல,

வெறும் நேர்மையாய்.

Une seule larme coula,

sans drame,

sans bruit,

simplement sincère.

Footsteps.

பாதசத்தம்.

Des pas.

Soft.

Careful.

மென்மையான.

கவனமான.

Doux.

Prudents.

Sam did not turn.

He already knew.

சாம் திரும்பவில்லை.

அவனுக்கு ஏற்கனவே தெரியும்.

Sam ne se retourna pas.

Il savait déjà.

Marina (quietly):

“You always come here

when your heart wants to speak

but doesn’t know the language.”

மெரீனா (மெதுவாக):

“உன் இதயம் பேச விரும்பும் போது

ஆனால் மொழி தெரியாத போது

நீ எப்போதும் இங்கே வருகிறாய்.”

Marina (doucement) :

« Tu viens toujours ici

quand ton cœur veut parler

mais ne connaît pas la langue. »

Sam (smiling gently):

“The flowers are fluent.

They never interrupt.”

சாம் (மென்மையாகப் புன்னகையுடன்):

“மலர்களுக்கு மொழி தெரியும்.

அவை ஒருபோதும் இடைமறிக்காது.”

Sam (souriant doucement) :

« Les fleurs sont éloquentes.

Elles n’interrompent jamais. »

Marina sat beside him.

Not too close.

Not too far.

மெரீனா அவன் அருகில் அமர்ந்தாள்.

அருகிலும் இல்லை.

தொலைவிலும் இல்லை.

Marina s’assit à côté de lui.

Ni trop près.

Ni trop loin.

Perfect distance —

the kind love chooses.

சரியான இடைவெளி —

அன்பு தேர்ந்தெடுக்கும் அளவு.

La distance parfaite —

celle que l’amour choisit.

Sam & Marina —

Where Fragrance Remembers Love (Part 2)**

A rose leaned toward them,

heavy with color,

soft with surrender.

ஒரு ரோஜா அவர்களை நோக்கி சாய்ந்தது,

நிறத்தால் கனமானது,

சரணாகதியால் மென்மையானது.

Une rose se pencha vers eux,

lourde de couleur,

douce de reddition.

Marina reached out,

then paused.

மெரீனா கையை நீட்டினாள்,

பின் நின்றாள்.

Marina tendit la main,

puis s’arrêta.

Marina:

“May I?”

மெரீனா:

“நான் தொடலாமா?”

Marina :

« Puis-je ? »

Sam:

“Only if you listen first.”

சாம்:

“முதலில் கேட்பாயானால் மட்டும்.”

Sam :

« Seulement si tu écoutes d’abord. »

She tilted her head, amused.

அவள் தலை சாய்த்தாள்,

சிரிப்புடன்.

Elle pencha la tête,

amusée.

Marina:

“Flowers speak now?”

மெரீனா:

“மலர்கள் இப்போது பேசுகிறதா?”

Marina :

« Les fleurs parlent maintenant ? »

Sam:

“They always did.

We just forgot to be quiet.”

சாம்:

“அவை எப்போதும் பேசின.

நாம் அமைதியாக இருப்பதை மறந்தோம்.”

Sam :

« Elles ont toujours parlé.

C’est nous qui avons oublié de nous taire. »

He gently lifted the rose,

not pulling,

not claiming —

just supporting.

அவன் மெதுவாக ரோஜாவை தூக்கினான்,

இழுக்காமல்,

உரிமை கொள்ளாமல் —

வெறும் ஆதரவாய்.

Il souleva doucement la rose,

sans tirer,

sans posséder —

simplement en soutenant.

Sam:

“Love is like this.”

சாம்:

“அன்பும் இதுபோலத்தான்.”

Sam :

« L’amour est comme cela. »

Marina watched closely.

மெரீனா கவனமாகப் பார்த்தாள்.

Marina observa attentivement.

Sam:

“If you pull, it breaks.

If you own, it wilts.

If you serve, it stays.”

சாம்:

“இழுத்தால் அது உடையும்.

உரிமை கொண்டால் அது வாடும்.

சேவை செய்தால் அது நிலைக்கும்.”

Sam :

« Si tu tires, ça se brise.

Si tu possèdes, ça fane.

Si tu sers, ça demeure. »

Marina whispered:

“Bhakti.”

மெரீனா மெதுவாகச் சொன்னாள்:

“பக்தி.”

Marina murmura :

« Bhakti. »

Sam smiled —

not proud,

just grateful.

சாம் புன்னகைத்தான் —

பெருமையால் அல்ல,

நன்றியுடன்.

Sam sourit —

pas par fierté,

mais par gratitude.

Sam:

“Yes.

Devotion without demand.”

சாம்:

“ஆம்.

எதிர்பார்ப்பு இல்லாத அர்ப்பணிப்பு.”

Sam :

« Oui.

La dévotion sans exigence. »

A breeze passed between them,

carrying petals,

carrying silence.

ஒரு காற்று அவர்களுக்கிடையே கடந்தது,

இதழ்களை எடுத்துச் சென்று,

அமைதியையும் எடுத்துச் சென்று.

Une brise passa entre eux,

portant des pétales,

portant le silence.

Marina closed her eyes.

மெரீனா கண்களை மூடினாள்.

Marina ferma les yeux.

Marina:

“Sam…

is this how prayer feels?”

மெரீனா:

“சாம்…

பிரார்த்தனை இப்படித்தானா?”

Marina :

« Sam…

est-ce ainsi que la prière se ressent ? »

Sam:

“Yes.

When words stop trying.”

சாம்:

“ஆம்.

சொற்கள் முயற்சியை நிறுத்தும் போது.”

Sam :

« Oui.

Quand les mots cessent d’essayer. »

They sat in stillness,

not empty,

but full —

of something unseen,

yet undeniable.

அவர்கள் அமைதியில் அமர்ந்தனர்,

வெறுமையாக அல்ல,

நிறைந்த —

காணப்படாத,

ஆனால் மறுக்க முடியாத ஒன்றால்.

Ils restèrent assis dans l’immobilité,

pas vide,

mais remplie —

de quelque chose d’invisible,

mais indéniable.

**Sam & Marina —

Where the Path Learns Their Names (Part 3)**

They walked.

Not away,

not toward —

just along.

அவர்கள் நடந்தார்கள்.

விலகிச் செல்லவில்லை,

அணுகிச் செல்லவில்லை —

வழியோடு மட்டும்.

Ils marchaient.

Ni en s’éloignant,

ni en s’approchant —

simplement le long du chemin.

The earth was warm.

The grass listened.

பூமி சூடாக இருந்தது.

புல் கவனமாகக் கேட்டது.

La terre était chaude.

L’herbe écoutait.

Marina:

“Sam… why does silence feel full today?”

மெரீனா:

“சாம்…

இன்று அமைதி ஏன் நிறைந்ததாக உணருகிறது?”

Marina :

« Sam…

pourquoi le silence semble-t-il plein aujourd’hui ? »

Sam:

“Because we are not running from it.”

சாம்:

“ஏனெனில் நாம் அதிலிருந்து ஓடவில்லை.”

Sam :

« Parce que nous ne fuyons pas. »

She smiled, slower than before.

அவள் முன்பைவிட மெதுவாகச் சிரித்தாள்.

Elle sourit,

plus lentement qu’avant.

Marina:

“I used to fear quiet.”

மெரீனா:

“அமைதியை நான் முன்பு பயந்தேன்.”

Marina :

« J’avais peur du silence. »

Sam:

“Quiet is where truth waits.”

சாம்:

“அமைதிதான் சத்தியம் காத்திருக்கும் இடம்.”

Sam :

« Le silence est l’endroit où la vérité attend. »

A leaf fell between them.

ஒரு இலை அவர்களுக்கிடையில் விழுந்தது.

Une feuille tomba entre eux.

Marina picked it up,

held it gently.

மெரீனா அதை எடுத்தாள்,

மெதுவாகப் பிடித்தாள்.

Marina la ramassa,

la tint doucement.

Marina:

“Even this had a journey.”

மெரீனா:

“இதற்கும் ஒரு பயணம் இருந்திருக்கிறது.”

Marina :

« Même cela a eu un voyage. »

Sam:

“Yes.

And it ended exactly where it should.”

சாம்:

“ஆம்.

அது இருக்க வேண்டிய இடத்திலேயே முடிந்தது.”

Sam :

« Oui.

Et il s’est terminé exactement là où il devait. »

She placed the leaf back on the earth.

அவள் அந்த இலைையை மீண்டும் பூமியில் வைத்தாள்.

Elle reposa la feuille sur la terre.

Marina:

“Nothing is wasted.”

மெரீனா:

“எதுவும் வீணாகவில்லை.”

Marina :

« Rien n’est gaspillé. »

Sam:

“Not when it is offered.”

சாம்:

“அர்ப்பணிக்கப்பட்டால் இல்லை.”

Sam :

« Pas lorsqu’on l’offre. »

They stopped near the old neem tree.

அவர்கள் பழைய வேப்பமரத்தின் அருகில் நின்றனர்.

Ils s’arrêtèrent près du vieux margousier.

The tree stood —

patient,

unasking,

alive.

அந்த மரம் நின்றது —

பொறுமையுடன்,

எதையும் கேட்காமல்,

உயிருடன்.

L’arbre se tenait là —

patient,

sans demander,

vivant.

Sam touched the trunk,

as one touches a memory.

சாம் மரத்தண்டைத் தொட்டான்,

ஒரு நினைவைக் தொடுவது போல.

Sam toucha le tronc,

comme on touche un souvenir.

Sam:

“Some souls teach without speaking.”

சாம்:

“சில ஆன்மாக்கள் பேசாமல் கற்பிக்கின்றன.”

Sam :

« Certaines âmes enseignent sans parler. »

Marina leaned closer.

மெரீனா இன்னும் அருகே சாய்ந்தாள்.

Marina se pencha plus près.

Marina:

“Like you?”

மெரீனா:

“உன்னைப் போல?”

Marina :

« Comme toi ? »

Sam laughed softly.

சாம் மென்மையாகச் சிரித்தான்.

Sam rit doucement.

Sam:

“No.

Like Him.”

சாம்:

“இல்லை.

அவரைப் போல.”

Sam :

« Non.

Comme Lui. »

She understood —

without needing a name.

பெயர் தேவையில்லாமலேயே

அவள் புரிந்துகொண்டாள்.

Elle comprit —

sans avoir besoin d’un nom.

They bowed, not to the tree,

but to what flowed through it.

அவர்கள் மரத்திற்கல்ல,

அதில் வழிந்தோடிய ஒன்றிற்கே

வணங்கினர்.

Ils s’inclinèrent,

non devant l’arbre,

mais devant ce qui le traversait.

And the path continued —

not ahead,

not behind —

but within.

மற்றும் பாதை தொடர்ந்தது —

முன்னால் அல்ல,

பின்னால் அல்ல —

உள்ளே.

Et le chemin continua —

ni devant,

ni derrière —

mais à l’intérieur.