🌅Episode 35

Days passed, yet Marina’s mind was still dwelling in the silence left by James’s departure.

நாட்கள் கடந்தும், ஜேம்ஸ் பிரிவால் ஏற்பட்ட அந்த அமைதியில் மரினாவின் மனம் இன்னும் தங்கியிருந்தது.

Each dawn, she prayed with joined palms, whispering the mantra that had become her heartbeat.

ஒவ்வொரு விடியலிலும், அவள் கை கூப்பி, தன் இதயத் துடிப்பாக மாறிய மந்திரத்தை மெதுவாக ஜெபித்தாள்.

“Hare Krishna… Hare Krishna…” she murmured, feeling the air itself respond.

“ஹரே கிருஷ்ணா… ஹரே கிருஷ்ணா…” என்று மெதுவாக உச்சரித்தாள்; காற்றே அவளுக்குப் பதில் சொன்னது போல.

Her mother watched from the corner of the room, her eyes full of motherly pride and divine wonder.

அவளது தாய் அறையின் ஓரத்திலிருந்து அவளைப் பார்த்தாள் — தாய்மையின் பெருமையுடன், தெய்வீக அதிசயத்துடன்.

Sometimes, she would say softly, “Child, the Lord has truly touched your heart.”

சில சமயம் மெதுவாகச் சொல்வாள், “மகளே, இறைவன் உண்மையாகவே உன் இதயத்தைத் தொட்டிருக்கிறார்.”

Marina would simply smile, because she knew that the touch was not of pride, but of purpose.

மரினா சிரித்துவிடுவாள் — ஏனெனில் அந்தத் தொடுதல் பெருமையின் தொடுதல் அல்ல, நோக்கத்தின் தொடுதல் என்பதை அவள் அறிவாள்.

One evening, while the sun was melting into gold behind the temple dome,

ஒரு மாலை, கோயிலின் கும்பத்தின் பின்னால் சூரியன் பொன்னாக உருகிக் கொண்டிருந்தபோது,

Marina sat beside the window, her diary open like a flower waiting for fragrance.

மரினா ஜன்னலருகில் அமர்ந்தாள் — அவளது டைரி ஒரு மலர் போல திறந்து, மணத்தை எதிர்நோக்கிக் கொண்டிருந்தது.

She began to write:

அவள் எழுதத் தொடங்கினாள்:

“Every meeting and every separation is written in the same ink of destiny.

“ஒவ்வொரு சந்திப்பும், ஒவ்வொரு பிரிவும் — அதே விதியின் மை கொண்டு எழுதப்பட்டவை.

James came to teach me patience, Sam came to remind me purpose, and both together led me to prayer.”

ஜேம்ஸ் எனக்குப் பொறுமையை கற்றுக்கொடுத்தார், சாம் எனக்குப் பணி நினைவூட்டினார், இருவரும் சேர்ந்து எனை பிரார்த்தனைக்குத் தள்ளிச் சென்றார்கள்.”

A soft breeze turned the page, and her eyes rested on a verse she had written long ago:

மெதுவான காற்று பக்கத்தைத் திருப்பியது; அவளது கண்கள் நீண்டகாலம் முன்பு எழுதிய ஒரு செய்யுளில் நின்றன:

“The heart that forgives becomes the garden of God.”

“மன்னிக்கும் இதயம் — இறைவனின் தோட்டமாக மாறுகிறது.”

She closed her eyes. A single tear rolled down, not of pain, but of peace.

அவள் கண்களை மூடியாள். ஒரு கண்ணீர் துளி வழிந்தது — அது துயரத்தின் அல்ல, அமைதியின் துளி.

At that very moment, the temple bells rang in the distance — deep, golden, and kind.

அந்தச் சமயத்தில், தூரத்தில் கோயில் மணிகள் ஒலித்தன — ஆழமான, பொன்னான, கருணைமிகுந்த ஓசையுடன்.

Her mother whispered from the kitchen, “The Lord calls, child… shall we go?”

அவளது தாய் சமையலறையிலிருந்து மெதுவாகச் சொன்னாள், “இறைவன் அழைக்கிறார் மகளே… போவோமா?”

Marina smiled, closed her diary, and said:

மரினா சிரித்தாள், டைரியை மூடியாள், கூறினாள்:

“Yes, Mother. The path is His; we only walk upon the petals He lays before us.”

“ஆம் அம்மா, பாதை அவருடையது; நாம் அவர் விரிக்கும் மலர்த் தளங்களில் மட்டும் நடக்கிறோம்.”