💔 Episode 50

James felt uncomfortable.

ஜேம்ஸ்க்கு மனதில் அமைதியில்லை.

Oh dear joyous James was disappointed while sitting in front of her.

அவளின் முன்னால் அமர்ந்திருந்த சந்தோஷமான ஜேம்ஸ் மனஉளைச்சலுடன் இருந்தான்.

He was expecting at least a greeting or a single hello.

அவளிடமிருந்து குறைந்தபட்சம் ஒரு “ஹலோ” என்ற வணக்கம் கிடைக்கும் என அவன் எதிர்பார்த்தான்.

She was just sitting thoughtfully and remained silent.

அவள் சிந்தனையுடன் அமைதியாகவே அமர்ந்திருந்தாள்.

A silver silent! It was quite apparent that she refused to talk to him!

அது வெள்ளி போன்ற அமைதியாக இருந்தது! அவள் பேச மறுத்துவிட்டாள் என்பதில் எந்த ஐயமும் இல்லை!

Marina was silent thinking like most of the ordinary people that being silent is the best option of avoiding the problems.

பொதுவாக மக்கள் நினைப்பது போலவே, அமைதியாக இருப்பதே பிரச்சனைகளைத் தவிர்க்கும் வழி என்று மரினாவும் நினைத்தாள்.

James was furious, his mind was swinging in millions of thoughts:

ஜேம்ஸ் கோபமடைந்தான், அவன் மனம் கோடானுகோடி எண்ணங்களில் சுழன்றது:

“She did not realise the reality of being peace, the actual peace needs more and more pressure.”

“அமைதியின் உண்மையான அர்த்தத்தை அவள் அறியவில்லை; உண்மையான அமைதி அழுத்தத்தில்தான் உருவாகிறது.”

James looked at her in disappointment!

ஜேம்ஸ் அவளைக் குற்ற உணர்ச்சியுடன் நோக்கினான்!

Then again he angrily considered:

அவன் மீண்டும் கோபத்துடன் எண்ணினான்:

“There is no wine 🍷 if grapes 🍇 aren’t pressed; there is no perfume if flowers 🌹 🌷 are not pressed — similarly, pressure encourages pleasure at the end of the day.”

“திராட்சை நசுக்காமல் மது கிடையாது; மலர்கள் நசுக்காமல் வாசனை கிடையாது 🌹🍇 — அதுபோல் அழுத்தமே இறுதியில் இன்பத்தை உருவாக்கும்.”

“But…but…but…bad luck most of the people are being destroyed by staying silent.”

“ஆனால்… ஆனால்… துரதிருஷ்டவசமாக, பெரும்பாலானோர் அமைதியாக இருப்பதாலே அழிவை சந்திக்கிறார்கள்.”

“How the poor people going to bring the best out of them?”

“பாவம், அவர்கள் தமக்குள் இருக்கும் சிறந்ததை எப்படி வெளிக்கொணர்வார்கள்?”

His face turned red; his mind did not stop thinking intelligently 🛑:

அவனது முகம் சிவந்தது; அவனது புத்திசாலி மனம் நிற்கவே இல்லை 🛑:

“Education is not about memorising answers, it’s about how to tackle the problem in the real world, Marina.”

“கல்வி என்பது பதில்களை மனப்பாடம் செய்வதல்ல, மாறாக உலகின் சிக்கல்களை எப்படி சமாளிப்பது என்பதே, மரினா.”

He again glanced at her desperately:

அவன் மீண்டும் அவளை வேதனையுடன் பார்த்தான்:

“Dammit!! Degree is a piece of paper; real education is seen in your behaviour, Marina… behaviour is worthier than wealth.”

“அடடா!! பட்டம் என்பது ஒரு தாளே; உண்மையான கல்வி உன் நடத்தைதான் மரினா… நடத்தை செல்வத்தைவிட மதிப்புடையது.”

“We need to have a unique character like salt — its absence makes things tasteless. Your absence made my best friend’s life worthless, Marina.”

“உப்பு போல தனித்துவமான குணம் வேண்டும் — அது இல்லையென்றால் உணவு சுவையற்றது; உன் இல்லாமை என் நண்பனின் வாழ்க்கையை அர்த்தமற்றதாக்கிவிட்டது, மரினா.”

“But nowadays people are more and more ignorant.”

“ஆனால் இன்றைய மனிதர்கள் அறிவில்லாமல் வாழ்கின்றனர்.”

⸻

Meanwhile, Marina was lost in remembering Sam:

இந்நேரத்தில் மரினா சாம் குறித்து நினைவுகளில் மூழ்கினாள்.

She was recalling the unfinished series of scenes one after another:

அவள் நிறைவடையாத காட்சிகளை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நினைத்தாள்.

Wow! She couldn’t believe his enchanting energy — it was a gorgeous expression.

அவனது மயக்கும் ஆற்றலை நம்ப முடியவில்லை — அது ஒரு மோகமான வெளிப்பாடு.

It was electric or magnetic sort of romantic 💕 extremely enhancing energy.

அது மின்சாரமோ காந்தமோ போல காதல் நிறைந்த 💕 ஆற்றல்.

Fantastic frequency was forcing her to close her eyes.

அற்புதமான அலை அதிர்வு அவளை கண் மூடச் செய்தது.

It was such an elegant scene to be seen.

அது பார்ப்பதற்கே ஒரு அழகிய காட்சி.

She fell emotionally, unable to control herself.

அவளால் உணர்ச்சியை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.

In fact, she did not want to raise her rosy face to him.

உண்மையில், அவளது ரோஜா முகத்தை அவனுக்கு முன்னால் உயர்த்த விரும்பவில்லை.

She just cutely tried to concentrate on her studies to avoid ordinary emotions, but couldn’t.

சாதாரண உணர்வுகளைத் தவிர்க்க அவள் படிப்பில் கவனம் செலுத்த முயன்றாள், ஆனால் முடியவில்லை.

It was elegantly effective and seductively loving energy — like strange photons unseen in her science books.

அது மென்மையானதும் கவர்ச்சிகரமானதும் — அவள் அறிவியல் புத்தகங்களில் கூட காணாத விசித்திர ஒளிக்கதிர்களைப் போல.

Did it exist? She was trying to figure out and research the meaning of his smiling eyes.

அது உண்மையிலேயே உள்ளதா? அவனது சிரிக்கும் கண்களின் அர்த்தத்தை ஆராய அவள் முயன்றாள்.

It was soft, but strong; simple, but supremely energetic — a divine ray attacking her senses.

அது மென்மையானதாய் இருந்தாலும் வலிமையானது; எளிமையானதாய் இருந்தாலும் ஆற்றல் நிறைந்த தெய்வீக ஒளிக்கதிர் போல அவளின் உணர்வுகளைத் தாக்கியது.

It was not a harmful ray like ultraviolet, but a graciously golden and inspiring one.

அது தீங்கு விளைவிக்கும் அலைகள் அல்ல, ஆனால் தங்க ஒளியில் பிரகாசிக்கும் ஊக்கமளிக்கும் ஒளிக்கதிர்.

She slightly looked at him through the corner of her heavenly eyes.

அவள் தன் வானமெனும் கண்களின் மூலையில் இருந்து அவனைச் சிறிது பார்த்தாள்.

Then she remembered the words he told her, guilty of his anti-heroic act:

பின், அவன் தவறான செயலுக்காக கூறிய வருத்தமடைந்த வார்த்தைகள் நினைவுக்கு வந்தது:

“Getting and forgetting is the quality of inhumanity.”

“பெற்று மறந்து விடுவது மனிதத்தன்மையற்றது.”

Of course, he had regrettably realized his short-tempered arrogant act.

நிச்சயமாக, தன்னுடைய கோபம் நிறைந்த அகந்தையான செயலுக்காக அவன் வருந்தியிருந்தான்.

Moreover, it was a few years ago.

அதுவும் சில ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்தது.

He was an average teen of seventeen.

அவன் வெறும் பதினேழு வயது சிறுவன்.

She would like to forgive him nonetheless she couldn’t do so — she wouldn’t come forward to greet him happily.

அவள் அவனை மன்னிக்க விரும்பினாள், ஆனால் முடியவில்லை — மகிழ்ச்சியுடன் அவனை வரவேற்க அவளால் முடியவில்லை.

So she simply shook her head as a traditional greeting like her honourable famous father.

ஆகையால், தனது புகழ்பெற்ற தந்தை போல மரியாதையான முறையில் தலை அசைத்தாள்.

He seemed anxious to say something to his classmate who hated him after that accidental error.

அந்த தவறான நிகழ்வுக்குப் பிறகு தன்னை வெறுத்த சக மாணவியிடம் ஏதோ சொல்ல அவன் ஆர்வமாக இருந்தான்.

No surprise, she did not come forward to talk to him.

அவள் அவனிடம் பேச வராதது ஆச்சரியமல்ல.

Maybe she would be waiting for him to start the talk.

சாத்தியமாக, அவன் முதலில் பேச வருவான் என்று அவள் காத்திருந்திருப்பாள்.