💘 Episode 51 The Fire of Silence

Oh dear, didn’t James know that anger is punishment for the one who uses it?

அடடா! கோபம் கொள்பவனுக்கே தண்டனை என்பதை ஜேம்ஸ் அறியவில்லையா?

Didn’t he know a simple smile can start a compassionate conversation?

ஒரு எளிய சிரிப்பு கூட அன்பான உரையாடலைத் தொடங்க முடியும் என்பதை அவன் அறியவில்லையா?

Or didn’t he know a single word is enough to begin a common conversation?

ஒரே ஒரு சொல் கூட ஒரு சாதாரண உரையாடலை ஆரம்பிக்கப் போதுமானது என்பதை அவன் உணரவில்லையா?

Instead, he was upset — unable to control his own mindset.

அதற்குப் பதிலாக அவன் கலங்கிவிட்டான் — தனது மனநிலையை கட்டுப்படுத்த முடியாமல்.

He felt that due to his deep karma, his mind had been preset by Krishna.

அவன் நினைத்தான், தனது ஆழ்ந்த கர்மத்தால் அவனது மனம் கிருஷ்ணனால் முன்கூட்டியே அமைக்கப்பட்டது என்று.

“I can’t control my emotions. I’m not going to be trapped by my past mistakes or pain. I can rewrite my story.”

“எனது உணர்ச்சிகளை அடக்க முடியவில்லை. என் பழைய தவறுகள் அல்லது துன்பங்கள் என்னைச் சிக்கவிட மாட்டேன். என் கதையை மீண்டும் எழுதுவேன்.”

“How can I be soft and cool in this prison of life while you remain hard — though shining like a diamond 💎?”

“இந்த வாழ்க்கை சிறையில் நான் மென்மையாகவும் அமைதியாகவும் இருக்க எப்படி முடியும், நீ வைரம் போல பிரகாசிக்கிறாய் என்றாலும் கடினமாகவே இருக்கிறாயே 💎?”

“Oh my God, please stop anyone from playing with my emotions!”

“அய்யோ! என் உணர்ச்சிகளுடன் யாரும் விளையாடவிடாதே கடவுளே!”

“Marina, can you refuse to read the book of your own life?”

“மரினா, உன் சொந்த வாழ்க்கை புத்தகத்தைப் படிக்க மறுக்க முடியுமா?”

“Isn’t it foolishness?”

“அது முட்டாள்தனமல்லவா?”

“Certainly, each of our lives is a book; sadly, not all chapters are happy — some are surely sad.”

“நிச்சயமாக, நம் வாழ்க்கை ஒவ்வொன்றும் ஒரு புத்தகம்; ஆனால் அதில் உள்ள அனைத்து அத்தியாயங்களும் மகிழ்ச்சியானவை அல்ல — சில அத்தியாயங்கள் துக்கமானவை.”

“But if you never turn the page, Marina, how will you know the next chapter, dammit!”

“ஆனால் நீ பக்கத்தைத் திருப்பவில்லை என்றால், மரினா, அடுத்த அத்தியாயம் எப்படி தெரியும், அடடா!”

That’s what he wanted to ask her — but he didn’t.

அதைத்தான் அவன் கேட்க விரும்பினான் — ஆனால் கேட்டதில்லை.

James always thought like a philosopher — to avoid any catastrophe like before in college.

கல்லூரியில் நடந்த பழைய விபத்து போல மீண்டும் பிரச்சனை வராதிருக்க ஜேம்ஸ் எப்போதும் தத்துவஞானி போல சிந்தித்தான்.

Every event and experience had shaped his present, graceful personality.

ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியும் அனுபவமும் அவனது இன்றைய நயமான தனித்துவத்தை வடிவமைத்தது.

All by the grace of his great friend, Sam.

அனைத்தும் அவனது நெருங்கிய தோழன் சாமின் அருளால்.

However, his hard time and cruel fate had forced him to change his circumstances.

ஆனால், அவனது கஷ்டமான காலமும் கடுமையான விதியும் அவனைச் சூழ்நிலையை மாற்றத் தள்ளியது.

When others were being bad and harsh,

மற்றவர்கள் கடுமையாகவும் கொடுமையாகவும் நடந்தபோது,

He… he was losing his patience because of her long silence.

அவளின் நீண்ட அமைதியால் அவன் பொறுமையை இழந்து வந்தான்.

“Everything happens for a reason,” he remembered Krishna’s words.

“எல்லாம் ஒரு காரணத்திற்காகத்தான் நடக்கிறது,” என்று அவன் கிருஷ்ணனின் வார்த்தைகளை நினைத்தான்.

Enough is enough, oh dear!

“போதும், போதும், என் உயிரே!”

That was his tender, pity personality.

அது அவனது மென்மையான, இரக்கமுள்ள இயல்பு.

Once, he was terribly short-tempered — now in his early twenties, a calm architect.

ஒருகாலத்தில் கோபக்காரனாக இருந்த அவன், இப்போது இருபதுகளின் ஆரம்பத்தில் அமைதியான கட்டிடக்கலைஞனாக இருந்தான்.

He had graduated in building design — an enthusiastic engineer in white shirt and sky-blue jeans.

கட்டிட வடிவமைப்பில் பட்டம் பெற்ற, வெள்ளை சட்டை மற்றும் நீல ஜீன்ஸ் அணிந்த உற்சாகமான பொறியாளர்.

Tall, well-built, righteous, God-fearing, with bright blue eyes of British origin.

உயரமான, உறுதியான, நீதிமானான, கடவுளை பயப்படும், பிரிட்டிஷ் வேருடைய நீலக் கண்கள் கொண்ட இளைஞன்.

Marina had an angelic appearance and the sweetest heart.

மரினாவுக்கு தேவதை போன்ற தோற்றமும் இனிமையான இதயமும் இருந்தது.

She wore a simple light-purple blouse and navy-blue jeans, without a single jewel.

அவள் ஒளிமயமான ஊதா நிற சட்டையும், நாவி நீல ஜீன்ஸும் அணிந்திருந்தாள் — ஒரு ஆபரணமும் இன்றி.

She looked like an amazingly graceful young lady!

அவள் அற்புதமான நயமிக்க இளம் பெண்ணைப் போலிருந்தாள்!

Oh dear, without realizing, he began to lose patience again because of her silence — a bitter surprise!

அடடா, அவளது அமைதியால், தெரியாமல் அவன் மீண்டும் பொறுமையை இழக்க ஆரம்பித்தான் — கசப்பான அதிர்ச்சி!

His ocean-blue eyes turned red like roses.

அவனது கடல்நீலக் கண்கள் ரோஜா போல சிவந்தன.

He decided to speak, remembering the college speech event.

கல்லூரி உரையாடல் நிகழ்ச்சியை நினைத்து, அவன் பேச முடிவு செய்தான்.

That was one of her worst days — how could she forget that terrible incident!

அது அவளது மிக மோசமான நாட்களில் ஒன்று — அந்த பயங்கர நிகழ்ச்சியை அவள் எப்படி மறப்பாள்!

It was an unfortunate accident — Marina left Sam bleeding and vanished!

அது ஒரு துரதிர்ஷ்டமான விபத்து — மரினா சாமை இரத்தத்துடன் விட்டுவிட்டு மறைந்தாள்!

Everyone in the college found it mysterious.

முழு கல்லூரிக்கும் அது மர்மமாக இருந்தது.

How could a person like James tolerate it?

ஜேம்ஸ் போன்றவன் அதை எப்படி சகித்தான்?

Still, James tried to remain polite and patient, though there was no peace within.

அவன் உள்ளுக்குள் எரிந்தாலும், மரியாதையுடன் அமைதியாக இருக்க முயன்றான்.

But soon, he became fire — a forest fire!

ஆனால் விரைவில், அவன் தீயாக மாறினான் — காடுத் தீயாக!

“Marina! Despite your inexcusable action, I am still patient and kind.”

“மரினா! நீ செய்த மன்னிக்க முடியாத செயலுக்குப் பிறகும், நான் இன்னும் பொறுமையுடன் இருக்கிறேன்.”

“You couldn’t forgive the accident, could you?”

“அந்த விபத்தைக் கூட மன்னிக்க முடியவில்லையா?”

“It was an accident — wasn’t it?”

“அது ஒரு விபத்துதானே?”

“Wasn’t it my sister’s mistake, not mine?”

“அது என் சகோதரியின் தவறுதானே, என் தவறு அல்ல?”

“It wasn’t intentional, Marina! I know that’s why you don’t want to speak to me.”

“அது திட்டமிட்டதல்ல, மரினா! அதனால்தான் நீ என்னிடம் பேச விரும்பவில்லையா?”

He wiped the sweat from his face.

அவன் முகத்தில் இருந்த வியர்வையை துடைத்தான்.

“You think I did it purposely — but no! It was all unintentional, Marina!”

“நான் அதை நினைத்தே செய்தேன் என்று நீ நினைக்கிறாய் — ஆனால் இல்லை! அது முழுமையாக தற்செயலானது, மரினா!”

For some reason, she remained silent and frightened.

ஏதோ காரணத்தால், அவள் அமைதியாகவும் அஞ்சலாகவும் இருந்தாள்.

He continued, his angry voice trembling but caring for the passengers.

அவன் கோபமான குரலில் பேசினான், ஆனால் பயணிகளை கவனித்தபடி.

“You have been shooting arrows at me with your eyes!”

“உன் கண்களால் என்னை அம்பு போலத் தாக்கி வருகிறாய்!”

Marina was astonished.

மரினா அதிர்ச்சியடைந்தாள்.

“I noticed it — your eyebrows and eyes are your bow and arrows!”

“நான் கவனித்தேன் — உன் புருவமும் கண்களும் வில்லும் அம்புகளும் போல இருக்கின்றன!”

There was a pause — the conductor came checking tickets.

சிறிது இடைவெளி — கண்டக்டர் டிக்கெட் பார்க்க வந்தான்.

When he moved away, James continued. She was still silent.

அவன் சென்றபின் ஜேம்ஸ் மீண்டும் பேசத் தொடங்கினான். அவள் இன்னும் அமைதியாக இருந்தாள்.

“What I did wasn’t horrible, all right? But your long silence — that’s the real cruelty, Marina!”

“நான் செய்தது கொடுமையல்ல, சரியா? ஆனால் உன் நீண்ட அமைதிதான் உண்மையான கொடுமை, மரினா!”

Suddenly, the blue bus jerked to a stop.

திடீரென, நீல பேருந்து தடுக்கி நின்றது.

Yet his words didn’t stop.

ஆனால் அவன் வார்த்தைகள் நிற்கவில்லை.

“The pain of your arrogance still reflects in Sam’s eyes, Marina!”

“உன் அகங்காரத்தின் காயம் இன்னும் சாமின் கண்களில் தெரிகிறது, மரினா!”

Her lips trembled in tears.

அவளது உதடுகள் கண்ணீரில் நடுங்கின.

“Do you think it was kind of you?”

“அது உன்னால் நன்றாக நடந்ததாக நினைக்கிறாயா?”

“Do you think it was wise of you?”

“அது அறிவுடைய செயல் என்று நினைக்கிறாயா?”

She shook her head sadly — her soul numb, her heart shocked.

அவள் தலையசைத்தாள் — அவளது ஆன்மா மந்தமானது, இதயம் அதிர்ச்சியடைந்தது.

She was like a lotus trembling in stormy wind.

அவள் புயல் காற்றில் நடுங்கும் தாமரையாக இருந்தாள்.

James leaned closer, lowering his head.

ஜேம்ஸ் தலையைக் குனிந்து அருகே வந்தான்.

“Marina! Did you know Sam was hospitalised?”

“மரினா! சாம் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டான் என்று உனக்குத் தெரியுமா?”

She wiped her tears with her bare hands.

அவள் கண்ணீரை தன் கைகளால் துடைத்தாள்.

Passengers watched the young pair silently — sorrowful, yet calm.

பயணிகள் அந்த இளம் ஜோடியை அமைதியாகப் பார்த்தனர் — சோகத்துடன் இருந்தாலும் அமைதியாக.

“Do you know who took him to the hospital?”

“அவனை மருத்துவமனைக்கு யார் கொண்டு சென்றார் என்று உனக்குத் தெரியுமா?”

She shook her tearful head — innocently, sympathetically.

அவள் கண்ணீருடன் தலையசைத்தாள் — குற்றமற்ற சோகத்துடன்.

🌺✨ To be continued… ✨🌺

🌸 Floral Finishing Note

In this chapter, silence blooms like a thorned rose — beautiful but painful.

Through anger and forgiveness, both hearts begin to understand that every emotion, when purified, becomes prayer. 🌷