♥️ Episode 43 

Never ever regret a day.

ஒரு நாளையும் வருந்த வேண்டாம்.

A good day gives happiness.

நல்ல நாள் மகிழ்ச்சியை அளிக்கிறது.

A bad day gives experience.

கெட்ட நாள் அனுபவத்தை கற்றுக்கொடுக்கிறது.

A worst day gives you lessons.

மிகக் கடினமான நாள் பாடங்களை போதிக்கிறது.

“What about today?”

“இன்றோ எப்படி?”

Ohhhhh it’s Saturday, students ha…ha…

“அஹ்… இன்று சனிக்கிழமை தானே, மாணவச் செல்வங்களே! ஹா…ஹா…”

💕🙏😃👍 Chant Mantra 🕉️ please 🙏

“அன்புடன் ஜபிக்கலாம் 🕉️”

Hare Krishna Hare Rama.

ஹரே கிருஷ்ணா ஹரே ராமா.

Are you so busy?

“அவ்வளவு பிஸியாக இருக்கிறீர்களா?”

No, we’re lazy ha…ha…”

“இல்லை சார், சோம்பேறிகள்தான் ஹா…ஹா…”

Out of 1440 minutes you could not spend 10 minutes to your Father?

ஒரு நாளில் உள்ள 1440 நிமிடங்களில், 10 நிமிடங்களாவது தந்தையருக்காக செலவிட முடியவில்லையா?

“Apologies sir, we will.”

“மன்னிக்கவும் சார், இனிமேல் செய்வோம்.”

Let’s get started, kids! 😃👏

“வாங்க பிள்ளைகளே, தொடங்கலாம்!” 😃👏

Their terrified tears poetically.

அவர்களின் பயந்த கண்ணீரும் கவிதையாய் வழிந்தது.

There are always some godly people that exist in this world.

இந்த உலகில் எப்போதும் சில தெய்வீகமான மனிதர்கள் இருப்பார்கள்.

‘When a man is bitten by a dog, he does not bite the dog in return, does he?’

“ஒரு மனிதனை நாய் கடித்தால், அவன் திரும்ப நாயை கடிப்பானா?”

Asked the science teacher, glancing at Marina.

என்று அறிவியல் ஆசிரியர் மரினாவை நோக்கி கேட்டார்.

The teacher was a real example of a good person.

அந்த ஆசிரியர் உண்மையிலேயே நல்ல மனிதரின் எடுத்துக்காட்டு.

She had been following the mode of goodness in realizing the greatness of the Lord’s consciousness.

இறைவனின் உணர்வின் மகத்துவத்தை உணர்ந்து, நன்மையின் பாதையைப் பின்பற்றி வந்தவர்.

Sometimes she would bring Sam sweets or delicious food,

சில சமயம் சாமுக்காக இனிப்புகளையோ சுவையான உணவையோ கொண்டு வருவார்,

and like a mother, she would watch him eat.

அன்னைபோல் அவர் சாப்பிடுவதைக் கண்டு மகிழ்வார்.

Moreover, when he was little, she was already attached to him.

மேலும், அவன் சிறுவனாக இருந்தபோதே அவளுக்குத் தன் பாசம் வளர்ந்தது.

It was a pleasure to her to wash his hands or wipe his mouth after eating.

அவன் சாப்பிட்ட பிறகு கைகளை கழுவவோ, வாயை துடைக்கவோ செய்வது அவளுக்கு மகிழ்ச்சி.

Once she had shouted at him in primary school…

ஒருமுறை, ஆரம்பப்பள்ளி நாட்களில், அவனை அவள் கோபமாக திட்டியிருந்தாள்…

Because a classmate had given her his slate full of indecent words!

ஏனெனில் ஒரு நண்பன், சாமின் பலகையில் ஆபாச வார்த்தைகள் எழுதி, ஆசிரியரிடம் கொடுத்திருந்தான்!

She scolded him until he wept bitterly.

அவள் அவனை கடுமையாக திட்ட, அவன் அழுதான், கண்கலங்கினான்.

Suddenly, Marina spoke up.

அதிகாலை ஒளியாய், மரினா பேசியாள்.

“Teacher! It was Ragu who tricked him — he only wrote what Ragu said!”

“ஆசிரியரே! ரகு தான் அவனை ஏமாற்றினான் — அவன் சொன்னதை சாம் எழுதியதுதான்!”

The teacher then wiped Sam’s tears, regretting deeply.

ஆசிரியர் பச்சாத்தாபத்துடன் சாமின் கண்ணீரை துடைத்தார்.

Since then, she considered him unique — a fragrant sandalwood among all.

அதிலிருந்து, அவனை தனித்துவமானவன் என எண்ணினார் — மணம்வீசும் சந்தனமரம் போல.

She often said, “Sam knows the brotherhood of man and the fatherhood of God.”

அவள் எப்போதும் கூறுவாள்: “சாம் மனித சகோதரத்தையும், கடவுளின் தந்தைத் தன்மையையும் அறிந்தவன்.”

Humans must understand a great soul like Sam.

மனிதர்கள், சாம் போன்ற மகானை உணர வேண்டும்.

He is moved not by fate, but by divine will.

அவனை இயக்குவது விதி அல்ல — தெய்வீக சித்தம்.

Others are ruled by nature — a force without sympathy.

மற்றவர்கள் இயற்கையால் ஆளப்படுகிறார்கள் — அது கருணையில்லாத சக்தி.

The total of one’s actions forms their future — karma.

ஒருவரின் அனைத்து செயல்களும் சேர்ந்து உருவாகுவது அவர்களின் எதிர்காலம் — அதுவே கர்மா.

Her heart skipped beats — a storm of feeling within.

அவளின் இதயம் துடிப்பு தவறியது — உணர்வின் புயல் எழுந்தது.

“All souls together are the Supreme Soul — the Lord Himself.”

“அனைத்து ஆத்மாக்களும் சேர்ந்து, பரமாத்மா — அதுவே கடவுள்.”

Lord Buddha taught us to rise above material ties through spiritual growth.”

“புத்தர், பொருட்சார்ந்த பாசங்களைக் கடந்து, ஆன்மீக முன்னேற்றத்தால் உயர வேண்டும் என்று போதித்தார்.”

She wiped her tears — as if her own son were lost.

அவள் கண்ணீரை துடைத்தாள் — தன் மகனை இழந்த தாயைப்போல.

The students stood still, voices frozen, throats choked.

மாணவர்கள் சிலையாக நின்றனர், குரல் அடங்கியது, தொண்டை முட்டியது.

Even the wall clock stopped — silence reigned.

சுவர்கடிகாரமே நிற்க, அமைதி ஆட்சி செய்தது.

Clouds gathered, hiding the golden sun in playful shadow.

மேகங்கள் சூரியனை மறைத்தன — விளையாட்டாகவே இருளை வரவழைத்தன.

Marina’s gaze fixed on James like a sharp arrow.

மரினாவின் பார்வை ஜேம்ஸை நோக்கியது — அம்பைப்போல் கூர்மையாய்.

The room darkened; silence deepened.

அறை இருண்டது; அமைதி ஆழமடைந்தது.

James wept like a child, unable to speak.

ஜேம்ஸ் குழந்தையாய் அழுதான் — சொற்களும் தள்ளி நின்றன.

They all watched Sam’s golden tears — tears of wisdom and sorrow.

அவரெல்லாம் சாமின் பொன்னான கண்ணீரைப் பார்த்தனர் — ஞானமும் துயரமும் கலந்து வழிந்தது.

🌺 Chapter 20 – Continued

No wonder, the classroom was darkened.

ஆச்சரியம் இல்லை, வகுப்பறை இருளால் மூடப்பட்டது.

James was obviously an overjoyed boy.

ஜேம்ஸ் தெளிவாகவே மகிழ்ச்சியில் திளைத்த பையன்.

He was like a baby who had just found his favourite toy.

அவன் தனது பிரியமான விளையாட்டுப்பொருளைக் கண்ட மகிழ்ச்சி குழந்தைபோல் இருந்தான்.

Of course, he felt a mixture of happiness and unhappiness.

நிச்சயமாக, அவனது மனம் மகிழ்ச்சியுடனும் வருத்தத்துடனும் கலந்திருந்தது.

He was unable to pronounce a single word properly.

ஒரு வார்த்தையையாவது தெளிவாகச் சொல்ல முடியவில்லை.

He was weeping like a child searching for his lost mother.

தன் தாயைத் தொலைத்த குழந்தைபோல் அழுதான்.

Nevertheless, no one was able to help him.

ஆனால் யாராலும் அவனுக்கு ஆறுதல் அளிக்க முடியவில்லை.

All because none of them could speak.

அந்த நொடியில் யாரும் பேச முடியாத நிலையில் இருந்தனர்.

They noticed golden tears on Sam’s wise eyes.

அவர்கள் சாமின் ஞானம் நிறைந்த கண்களில் பொன்னான கண்ணீரைக் கண்டனர்.

Why? Of course, because he was watching his heartbroken teacher’s terrific grief.

ஏன்? ஏனெனில் அவர், தன் இதயம் உடைந்த ஆசிரியையின் துயரத்தை நோக்கியிருந்தார்.

That sight pierced his soul — silence wept through him.

அந்த காட்சி அவன் உள்ளத்தைக் குத்தியது — அமைதியே அவன் வழியாக அழுதது.

The air in the room grew heavy with unseen emotions.

அறையில் காற்றே உணர்ச்சியால் கனிந்தது.

Each breath carried the fragrance of pain and love together.

ஒவ்வொரு மூச்சிலும் துயரமும் பாசமும் கலந்த மணம் இருந்தது.

The teacher stood still — a statue of sorrow and faith.

ஆசிரியர் நின்றிருந்தார் — துயரமும் நம்பிக்கையும் கலந்த சிலையாக.

Her eyes spoke what words could not.

அவளது கண்கள் சொல்லாததைச் சொன்னது.

Marina gently bowed her head — she too was trembling.

மரினா தன் தலையை மெதுவாக குனிந்தாள் — அவளும் நடுங்கினாள்.

The students realised they were witnessing something sacred.

மாணவர்கள், தாங்கள் ஒரு தெய்வீக நிமிடத்தை காண்கிறோம் என்று உணர்ந்தனர்.

At that very moment, the dark clouds moved aside.

அந்த நொடியில் கருமேகங்கள் பக்கமாய்ச் சென்றன.

A single ray of sunlight entered through the window.

ஒரு ஒளிக்கதிர் ஜன்னல் வழியாக உட்புகுந்தது.

It touched Sam’s tears — turning them into sparkles of gold.

அது சாமின் கண்ணீரைத் தொட்டு, பொன் மினுமினிகள் போல பிரகாசித்தது.

Everyone stood frozen, as if time itself bowed to that light.

அனைவரும் உறைந்தார்கள் — நேரம்தான் அந்த ஒளிக்குத் தலைவணங்கியது.

The teacher slowly whispered,

ஆசிரியர் மெதுவாகச் சொன்னார்,

“Children… learn not only from books, but from hearts.”

“குழந்தைகளே… புத்தகங்களில் மட்டுமல்ல, இதயங்களிலிருந்தும் கற்றுக்கொள்ளுங்கள்.”

“The greatest knowledge is kindness.”

“அனைத்து ஞானங்களிலும் உன்னதமானது — கருணை.”

Her words fell like petals — soft, fragrant, unforgettable.

அவளது வார்த்தைகள் இதழ்களாய் விழுந்தது — மென்மை, மணம், மறவாதது.

Sam smiled through his tears — an innocent, divine smile.

சாம் கண்ணீருடன் சிரித்தான் — ஒரு தெய்வீகமாய்க் கலங்காத சிரிப்பு.

Marina clasped her palms together, whispering a prayer.

மரினா கைகளைக் கூப்பி, மௌனப் பிரார்த்தனை செய்தாள்.

The classroom that was dark had now become a temple.

முன்பு இருண்டிருந்த வகுப்பறை இப்போது கோவிலாய் மாறியது.

The silence turned into devotion.

அமைதி பக்தியாக உருமாறியது.

The tears became offerings.

அந்த கண்ணீர் பூஜை பொருளாய் ஆனது.

🌼 Thus ended a day not of lessons, but of light.

அவ்வாறு முடிந்தது — பாடங்களின் நாள் அல்ல, ஒளியின் நாள்.

🌸 A Saturday that whispered softly — “Never ever regret a day.”

மெல்ல கூறிய சனிக்கிழமை — “ஒரு நாளையும் வருந்த வேண்டாம்.”

Continues…