🌙 Episode 13

Tamil English Version 

She forgot herself, she forgot to talk, she forgot to breath, she forgot to think, she forgot to say a goodbye!

அவள் தன்னையே மறந்துவிட்டாள், பேசுவதையும் மறந்துவிட்டாள், சுவாசிப்பதையும் மறந்துவிட்டாள், சிந்திப்பதையும் மறந்துவிட்டாள், விடைபெறுவதையும் மறந்துவிட்டாள்!

Of course, it was because she was too saddened, too fevered.

அது இயல்புதான், ஏனெனில் அவள் மிகுந்த துக்கத்திலும் மிகுந்த உஷ்ணத்திலும் இருந்தாள்.

Her velvet veins were filled with poison. She had an impression that if she said a goodbye, he would be leaving her quickly.

அவளின் மெல்லிய நரம்புகள் விஷத்தால் நிரம்பியிருந்தன. அவள் விடைபெற்றால், அவர் உடனே அவளை விட்டு பிரிந்துவிடுவார் என்ற உணர்வு அவளுக்கு இருந்தது.

Each nanosecond was a distinguished diamond to her.

ஒவ்வொரு நொடியும் அவளுக்கு விலைமதிப்பில்லா வைரமாக இருந்தது.

Nonetheless, Sam said the saddest goodbye, indicating to her that the sun was shining on the beautiful blue sky.

ஆனால், சாம் மிகவும் துயரமான விடைபெற்றதைச் சொன்னார், அழகான நீல வானத்தில் சூரியன் பிரகாசிக்கிறான் என்பதைக் காட்டும் வகையில்.

It was his best way of giving thanks to the Lord of the Lords.

அது ஆண்டவர்களின் ஆண்டவருக்கு நன்றி சொல்லும் சிறந்த வழியாக இருந்தது.

Obviously, he couldn’t find a word to describe his mysterious mood.

தெளிவாகவே, தனது மர்மமான மனநிலையை விவரிக்க அவர் வார்த்தையைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.

He had broken her broken heart once again! The pain had remained in her heart like a stain on a white garment! What a cruel chain of pain after pain!

அவர் அவளின் உடைந்த மனதை மீண்டும் உடைத்துவிட்டார்! அந்த வேதனை வெள்ளை ஆடையில் பட்டு போன கறை போல அவளின் இதயத்தில் தங்கியது! ஓஹோ, என்ன கொடிய சங்கிலி, வேதனையின் பின் வேதனை!

No wonder it heated her burning brain.

அவளின் எரியும் மூளை மேலும் சூடானதற்கு ஆச்சரியமில்லை.

Nonetheless, she had finally found a snow-white rubber to rub off the mysterious stain that remained in her heart for a mysterious, longer time.

ஆனால், அவளின் இதயத்தில் நீண்ட காலமாக இருந்த அந்த மர்மமான கறையை அழிக்க, அவள் இறுதியில் பனிப்போன்ற வெண்மையான அழிப்பான் ஒன்றைக் கண்டுபிடித்தாள்.

All of a sudden, noticing his miraculous mighty mind after such a long time, as if it had turned into a mobile number, she was delighted.

திடீரென்று, நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு, அவரது அதிசயமான வலிமையான மனதை கவனித்தபோது, அது ஒரு மொபைல் எண்ணாக மாறியதுபோல, அவள் மகிழ்ச்சியடைந்தாள்.

She couldn’t believe her eyes. Unexpectedly, everything turned upside down, like a golden crown being drawn into the sapphire sea.

அவள் தன் கண்களை நம்ப முடியவில்லை. எதிர்பாராமல், எல்லாமே தலைகீழாக மாறியது, சபையர் கடலுக்குள் இழுக்கப்படும் பொற்கிரீடம் போல.

She was unable to express the suppressed suffering of her kind heart because of her hateful state.

அவள் தன் அன்பான இதயத்தில் அடக்கி வைத்த துன்பத்தை தனது வெறுப்பான நிலையால் வெளிப்படுத்த முடியவில்லை.

Her heartbeat too was in the highest state; it sounded like rattles of thunder to her fearful ears!

அவளின் இதயத் துடிப்பு கூட உச்ச நிலையை எட்டியது; அது அவளின் பயந்த காதுகளுக்கு இடியோசையைப் போன்றதாக இருந்தது!

That had reddened her cheerful cheeks like an apple.

அது அவளின் மகிழ்ச்சியான கன்னங்களை ஆப்பிளைப் போல சிவப்பாக்கியது.

Somehow, she felt unhappy, like a baby who had lost her mother in the middle of a crowd!

எப்படியோ, அவள் துக்கமாக உணர்ந்தாள், கூட்டத்தில் தன் தாயை இழந்த குழந்தையைப் போல!

She seemed as though she had left her divine soul within a few minutes!

சில நிமிடங்களில் தான் தெய்வீக ஆன்மாவையே இழந்துவிட்டது போல அவள் தோன்றினாள்!

Sam had felt fabulous, feeling as though he was in the heaven of the heavens even after leaving her so shortly.

சாம் அற்புதமாக உணர்ந்தார், அவளை இவ்வளவு சீக்கிரம் விட்டு விலகியிருந்தாலும், சொர்க்கத்தின் சொர்க்கத்தில் இருந்தது போல அவருக்கு தோன்றியது.

Unexpectedly, he too felt a sort of sorrow while seeing her tears.

எதிர்பாராமல், அவளின் கண்ணீரைக் கண்டபோது, அவருக்கும் ஒரு விதமான துக்கம் ஏற்பட்டது.

She is like a dove. She is peace for him.

அவள் ஒரு புறாவைப் போன்றவள். அவர் үшін அவள் அமைதியாக இருக்கிறாள்.

She is like a room full of beautiful books which are opened and begging to be read regularly.

அவள் அழகான புத்தகங்களால் நிரம்பிய அறை போல, எப்போதும் திறந்து வைத்து, அடிக்கடி படிக்க வேண்டுமெனக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பவள்.

But his mum took the golden key of the library.

ஆனால், அவரது தாயார் அந்த நூலகத்தின் பொற்கீலை எடுத்துக்கொண்டார்.

Even though he smiled bravely and charmingly, it was just to reassure her compassionately.

அவர் தைரியமாகவும் கவர்ச்சியாகவும் சிரித்தாலும், அது அவளை கருணையுடன் ஆறுதல் கூறும் வகையிலேயே இருந்தது.

The fractions of their fantastic sorrow remained on both of their faces, like roses left without water.

அவர்களின் அதிசயமான துக்கத்தின் சின்னங்கள் இருவரின் முகங்களிலும் நீரில்லா ரோஜாக்கள் போலவே இருந்தன.

It smelt like a million roses, oh dear! What sparkling eyes she had while he had departed from her unexpectedly!

அது ஒரு மில்லியன் ரோஜாக்கள் போல மணந்தது, ஐயோ! அவர் எதிர்பாராமல் அவளை விட்டு பிரிந்தபோது, அவளுக்கு எவ்வளவு மின்னும் கண்கள் இருந்தன!

Continues…