🏩Episode 53– Bilingual (English–Tamil)

Hare Krishna!

“Do you know who accompanied him to the hospital?”

“அவருடன் மருத்துவமனைக்கு சென்றவர் யார் என்று உங்களுக்கு தெரியுமா?”

“I was the one who stayed with him at the hospital, your terrible horror.”

“அவருடன் மருத்துவமனையில் இருந்தது நான்தான்… அது உங்களுக்கு அதிர்ச்சியாகத் தோன்றுகிறது.”

She glanced at him apologetically, wiping her terrible tears!

அவள் அவனை நோக்கி மன்னிப்பு கேட்டது போல பார்த்தாள்; கண்களில் இருந்த துயரக் கண்ணீரை துடைத்தாள்.

Her tummy was shaking tremendously, and she was crying.

அவளின் வயிறு அதிர்ந்தது போல நடுங்கி, அவள் கண்ணீர் வடித்தாள்.

She looked helpless and hopeless!

அவள் உதவியற்றவளாகவும் நம்பிக்கையற்றவளாகவும் தெரிந்தாள்.

She was all alone.

அவள் முழுமையாகத் தனிமையில் இருந்தாள்.

Fear filled her velvet veins very, very violently.

அச்சம் அவளின் மென்மையான நரம்புகளில் தீவிரமாக ஓடியது.

The blue bus journey was an agony, petrifying her right through her bones.

அந்த நீல பேருந்துப் பயணம் அவளுக்குப் பேரவேதனை; எலும்புகளுக்குள் கூட பயம் ஊர்ந்தது.

Her legs quivered in fear.

அவளின் கால்கள் பயத்தில் நடுங்கின.

Her teeth rattled in her skull.

அவளின் பற்கள் பயத்தால் கிளர்ந்தன.

She was filled with fear right down to her toes.

பயமென்று ஒன்று அவளின் பாதங்களிலிருந்தே மேலே வந்தது.

No wonder Marina was worried!

அதனால் தான் மரினா கவலையடைந்தாள் என்பது ஆச்சரியமில்லை!

She was puzzled; her distinctive dazzlingly diamond eyes were covered in heartbreaking heated tears as though she was in the mouth of a crocodile. 🐊

அவள் குழப்பமடைந்தாள்; அவளின் வைரம் போல ஜொலித்த கண்கள் இப்போது வேதனையால் ஈரமானது—முதலை வாய் உள்ளே இருப்பது போல!

Instead of helping her or rescuing her from the crocodile’s mouth, he carried on and on.

அவளை உதவுவதற்கு பதிலாக அல்லது அந்த முதலை வாயிலிருந்து காப்பாற்றுவதற்கு பதிலாக, அவன் தொடர்ந்தான்.

It was as if he was just leaving her in the serious situation.

அவளை அந்த கடுமையான நிலைமையில் விட்டுவிட்டது போல இருந்தது.

Instead of pouring some water on the burning fire, he was pouring oil!

எரியும் தீ மீது தண்ணீர் ஊற்றாமல், எண்ணெய் ஊற்றுவது போல நடந்தான்!

To make things worse, she was scared, seriously scared.

இதில் மேலும் அவள் பயந்து விட்டாள் — மிகவும் பயந்தாள்.

Her golden face was suddenly reddened.

அவளின் பொன் முகம் திடீரென சிவந்தது.

It was as red as a ruby.

அது ஒரு மाणிக்கம் போல சிவந்தது.

All her enchanting feelings turned into a cancerous microorganism.

அவளின் அழகான உணர்வுகள் அனைத்தும் நஞ்சான நோயாக மாறின.

Her worries clouded her brain with so much pain.

அவளின் கவலைகள் அவளின் மூளையைத் துயரமென்ற மேகத்தால் மூடியது.

Her eyes were clouded with the tears.

அவளின் கண்கள் கண்ணீரால் மூடப்பட்டன.

Her mind was muddled up, and her brain was boiling.

அவளின் சிந்தனை குழப்பமடைந்து, மூளை கொதித்தது போல இருந்தது.

She felt like she was unconscious without her soulmate.

அவள் தன் உயிர்த் துணையின்றி மயக்க நிலையில் இருந்தாள்.

Yeah, the divine soul is the connection to the consciousness.

ஆம், தெய்வீக ஆன்மா தான் நமது விழிப்புணர்வுக்கான பிணைப்பு.

Who knows it? No one cares about it.

அதை யார் அறிகிறார்கள்? யாருக்கும் அது பற்றி அக்கறை இல்லை.

When the soul is disconnected or divided or disappears, consciousness wouldn’t be there.

ஆன்மா துண்டிக்கப்பட்டாலோ அல்லது மறைந்தாலோ, விழிப்புணர்வு இல்லை.

There is no consciousness without the divine soul which is the invaluable spirit!

அமூலியமான தெய்வீக ஆன்மா இல்லாமல் விழிப்புணர்வு இல்லை!

She resembled an unconscious person seeking for medical assistance when she realized that she had hurt her own soulmate, the smiling Sam!

அவள் தன்னுடைய சிரிக்கும் சாம் என்ற உயிர்த் துணையைக் காயப்படுத்தியதை உணர்ந்த போது, மருத்துவ உதவி தேடும் மயங்கிய பெண்ணாகத் தெரிந்தாள்.

She wanted to save him, but she left him bloodied!

அவள் அவனை காப்பாற்ற விரும்பினாள், ஆனால் அவனை ரத்தமூட்டியவளாகி விட்டாள்.

“My God!” she whispered; she had almost forgotten exactly what happened in her last day of college.

“என் கடவுளே!” என்று அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள்; கல்லூரியின் கடைசி நாளில் நடந்ததை அவள் கிட்டத்தட்ட மறந்துவிட்டாள்.

She felt very lonely and burst into terrible tears.

அவள் மிகுந்த தனிமையால் உடைந்து கண்ணீர் வடித்தாள்.

Her heart was pounding like the never-ending waves in the ocean.

அவளின் இதயம் கடல் அலைகள் போல துடித்தது — துடித்துக் கொண்டே இருந்தது.

There was only one thing in the world that she wanted, and that was him.

இந்த உலகில் அவள் விரும்பியது ஒன்றே — அவனே.

Immediately, she apologized thousands of times in her heart. 💓

அவள் மனதுக்குள் ஆயிரம் முறை மன்னிப்பு கேட்டாள். 💓

She felt meaningless and worthless of having consciousness of God Krishna.

கடவுள் கிருஷ்ணரின் அருளையும் விழிப்புணர்வையும் பெற தகுதியற்றவளாக உணர்ந்தாள்.

She considered herself as an ungrateful person to her selfless diamond. 💎

தன்னுடைய தியாகமான வைரத்திற்குத் (சாம்) தகுதியற்றவளாகவும், நன்றி இல்லாதவளாகவும் எண்ணினாள்.

Chapter 24 (continued) – Bilingual English–Tamil 🌷

“Krisna, you know that what happened there must be something went wrong, Krisna.”

“கிருஷ்ணா, அங்கே நடந்தது ஏதோ தவறாகப் போயிருக்கும் என்று நீயும் அறிவாயே கிருஷ்ணா.”

She was weeping and repeatedly saying:

அவள் அழுதுக்கொண்டே அதையே மீண்டும் மீண்டும் சொன்னாள்.

“There must be something else actually happened, because my book 📕 was not that heavy — it was as light as a feather 🪶. Please Lord, why was I accused arrogantly?”

“வேறு ஏதோ நடந்திருக்க வேண்டும்; என் புத்தகம் அவ்வளவு கனமாக இல்லை — இறகைப் போல இலகுவானது 🪶. அப்பா, ஏன் என்னைத் தவறாக குற்றம் சாட்டினார்கள்?”

Her nose was running; her tears were washing her face as she spoke to herself.

அவளின் மூக்கு ஓடியது; கண்ணீர் அவளின் முகத்தைத் துவைத்தது, அவள் தன்னுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.

“I do not deserve to be his friend anymore,”

“இனி நான் அவனுடைய நண்பராக இருக்கத் தகுதியில்லை,”

She… she was muttering.

அவள்… அவள் முணுமுணுத்தாள்.

“Oh my God,”

“ஓ என் கடவுளே,”

She… she whispered again in pain.

அவள் மீண்டும் வேதனையுடன் மெதுவாகச் சொன்னாள்.

She hated God.

அவள் கடவுளையே வெறுத்தாள்.

She was in sorrow.

அவள் துயரத்தில் மூழ்கினாள்.

“Why did the Divine cause pain after pain again and again for me?”

“தெய்வம் ஏன் எனக்குப் பலமுறை வேதனையே வேதனையாகத் தந்தது?”

“Why, Lord? What happened in the last meeting? It was a mystery like Your Krishna Science, my Dad, please 🙏.”

“ஏன், கடவுளே? கடைசி சந்திப்பில் என்ன நடந்தது? அது உன் கிருஷ்ண அறிவியல்போல ஒரு மர்மம் — என் அப்பா 🙏.”

“Did I hurt Sam, Dad? If everyone treats me badly like this, then there is something wrong with them, not with me, Krisna.”

“நான் சாமைத் துன்பப்படுத்தினேனா, அப்பா? எல்லோரும் இப்படி மோசமாக நடத்தினால், தவறு என்னிடம் இல்லை — அவர்களிடம்தான், கிருஷ்ணா.”

She kept on mopping up her eyes with her wet tissue.

அவள் ஈரமான திச்யூ கொண்டு கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டே இருந்தாள்.

“Dad! There is only one man in the world who never hurts his daughter — that’s why every daughter loves her father naturally, Krisna.”

“அப்பா! உலகத்தில் ஒரே மனிதன் தான் தன் மகளை ஒருபோதும் காயப்படுத்தமாட்டான்; அதனால் தான் ஒவ்வொரு மகளும் தன் தந்தையை இயற்கையாக நேசிக்கிறாள், கிருஷ்ணா.”

“Did I wound him, Divine Dad?”

“தெய்வீக அப்பா, நான் அவனைப் புண்படுத்திவிட்டேனா?”

Mum often said,

அம்மா அடிக்கடி சொல்வார்,

“Sometimes we have to suffer in life because we don’t realise where and when to stop being good, God.”

“சில நேரங்களில் நாம் நல்லவராக இருப்பதை எப்போது நிறுத்த வேண்டும் என்பதை அறியாமல் இருப்பதால் தான் வாழ்க்கையில் துன்பம் அனுபவிக்கிறோம், கடவுளே.”

She kept on wiping her tears.

அவள் தொடர்ந்து கண்ணீரைத் துடைத்தாள்.

“Why are people arrogantly accusing me?”

“மக்கள் ஏன் என்னை இவ்வளவு அகங்காரத்துடன் குற்றம் சாட்டுகிறார்கள்?”

She wiped her ruby face with a red tissue, saying,

அவள் தன் மாங்கனிப் போல சிவந்த முகத்தை சிவப்பு திச்யூ கொண்டு துடைத்து, மெதுவாகச் சொன்னாள்,

“Isn’t this my deepest, disgusting karma, Dad?”

“இது என்னுடைய மிக ஆழமான, அருவருப்பான கர்மமா, அப்பா?”

Passengers, on the other hand, were hurt and horrified — not knowing the cutest couple’s hottest arguments.

மற்ற பயணிகள் குழப்பத்திலும் அச்சத்திலும் இருந்தனர்; அந்த அழகான ஜோடியின் தீவிரமான வாதங்களை அவர்கள் புரிந்துகொள்ளவில்லை.

“Krisna please 🙏 Are there no compassionate grounds — as in material law — in Your spiritual law against my mountainous karma?”

“கிருஷ்ணா 🙏 உலக சட்டங்களில் இருப்பது போல, உன் ஆன்மீக சட்டத்திலும் இரக்கம் என்ற தளமே இல்லையா — என் பெரும் கர்மத்திற்கு எதிராக?”

“I know that love ❤️ is not based on romance, candle-light dinners, and walks along the beach.”

“அன்பு ❤️ என்பது காதல் அல்ல, விளக்கொளி விருந்தோ அல்லது கடற்கரை சுற்றுலாவோ அல்ல என்பதை நான் அறிந்தேன்.”

“It is based on respect, compassion, and trust — sacred fatherhood, divine relationships, and God’s worship.”

“அது மரியாதை, கருணை, நம்பிக்கை ஆகியவற்றின் மேல் அமைந்தது — பிதாவாகிய பாசத்தின் தூய பந்தம், தெய்வீக உறவு, கடவுளின் வழிபாடு.”

“Please Supreme, I would like to see him, Krisna — empower me, Krisna!”

“உயர்ந்த கடவுளே, அவனை ஒருமுறை பார்க்க வேண்டுமென்று விரும்புகிறேன் — எனக்குச் சக்தி தரு கிருஷ்ணா!”

“Oh my God! Stop this consecutive rain of pain and give me an umbrella, Krisna ☂️.”

“ஓ என் கடவுளே! இந்த தொடர்ச்சியான வேதனையின் மழையை நிறுத்தி, எனக்கு ஒரு குடை தரு கிருஷ்ணா ☂️.”

Marina shouted exactly like innocent American citizens crying alarmingly and shouting, ‘Oh my God!’

மரினா கத்தினாள்; அது போலவே அந்த நியாயமில்லாத துயரில் “ஓ என் கடவுளே!” என்று அழுத அமெரிக்கர்கள் போல்.

Yes, it was when the terrorists attacked the Twin Towers by hijacking two passenger planes.

ஆம், அது தான் இரண்டு பயணிகள் விமானங்களை பறித்துத் ட்வின் டவர்களைத் தாக்கிய பயங்கரவாதிகள் தாக்கிய நேரம் போல இருந்தது.

She felt like she was waiting to be taken to prison!

அவள் தன்னைச் சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப் போகிறார்கள் போல உணர்ந்தாள்.

Her heart was beating like a tractor engine.

அவளின் இதயம் டிராக்டர் மோட்டார் சத்தம் போல துடித்தது.

Oh dear! She felt as if a police jeep was approaching.

அடோ! ஒரு போலீஸ் ஜீப் அவளிடம் வருகிறது போல உணர்ந்தாள்.

Her pink, pearly face was now a drying rose.

அவளின் இளஞ்சிவப்பு முகம் இப்போது உலரும் ரோஜா மலராக மாறிவிட்டது.

She looked at him apologetically — unimaginable!

அவள் அவனை நோக்கி மன்னிப்பு கேட்டது போல பார்த்தாள் — அது நம்ப முடியாத காட்சி!

Marina was terrified, but she realized what James did was incredibly authentic; his generosity and good-hearted responsibility were unbelievable!

மரினா பயந்திருந்தாள், ஆனால் ஜேம்ஸ் செய்தது உண்மையானது என்பதை அவள் உணர்ந்தாள்; அவரின் தாராள இதயமும் பொறுப்புணர்வும் நம்ப முடியாதது!

He said my angry eyes were like bow and arrow 🏹 — now only I realized that an arrow can be shot only by pulling it backward.

அவன் சொன்னான், “உன் கோபமான கண்கள் வில்லும் அம்பும் 🏹 போல இருக்கின்றன” என்று; இப்போது தான் அவள் புரிந்தாள் — அம்பு பின்வாங்கி விட்டால்தான் அது முன்னே பாயும்.

“So… so when life pulls us backward, it’s preparing to launch us forward?”

“அப்படியா… வாழ்க்கை நம்மை பின்வாங்கும்போது, அது நம்மை முன்னே விடத் தயாராகிறது போலவா?”

“Why, Krisna, does life always cause pain like nonstop rain ☔️?”

“ஏன் கிருஷ்ணா, வாழ்க்கை எப்போதும் நின்றேனின்றி மழை போல வேதனையை வீழ்த்துகிறது ☔️?”

Continues…

தொடரும்…